![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.jpg){kind=logo}
| « Poprzednie hasło: [PRZYNAUCZAĆ] | Następne hasło: [PRZYNAUCZENIE] » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
[PRZYNAUCZANIE sb n
Tekst nie oznacza pochyleń; pierwsze a prawdopodobnie jasne (tak w nauczać).
Fleksja
| sg | |
|---|---|
| A | przynauczani(e) |
| I | przynauczani(e)m |
sg A przynauczani(e). ◊ I przynauczani(e)m.
Sł stp, Cn, Linde brak.
Udzielanie wskazówek natury religijnej, nauczanie, pouczanie:
przynauczanie czyje [= kto przynaucza]: PLebanowie y słudzy Kośćielni/ maią ſię napierwei dobrze wyvczyć/ aby na ſpowiedzy/ przynauczaniem ſwem/ poſtępowali tak ſkażdem/ iakiego vmysłu/ kogo być vznaią. UstKościel 114.
Szereg: »przynauczanie i (po)cieszenie«: A Plebanowie albo Kaznodzieie z obudwu Teſtamentow piſma świętego/ takowe Xięgy albo częśći obierać y przedſie brać maią/ ktore oſobliwie czaſu każdego/ potrzebne przynauczanie y poćieſſenie dawaią UstKościel 162, 174.
Cf [PRZYNAUCZAĆ]]
ZCh