Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: RZUCAĆ SIĘ

Następne hasło: RZUCALNY »

RZUCAJĄCY (5) part praes act

a jasne.

Fleksja

sg
m	N	rzucający	f	N
m	A		f	A	rzucającą

pl
A	m pers	rzucając(e)

sg m N rzucający (2). ◊ f A rzucającą (2). ◊ pl A m pers rzucając(e) (1).

Sł stp notuje, Cn s.v. kaduk, choroba rzucająca, Linde bez cytatu s.v. rzutny.

Znaczenia

1. Szybkim ruchem przemieszczający coś w powietrzu, ciskający, miotający (1)
2. Umieszczający coś w czymś, wrzucający (1)
3. Gwałtownie ruszający się, drgający (1)
4. Powodujący rzucanie się, drgawki (2)

1. Szybkim ruchem przemieszczający coś w powietrzu, ciskający, miotający (1): Vibrans, Ciskáyący/ rzucáyący Mącz 493a.

2. Umieszczający coś w czymś, wrzucający [co do czego] (1): A Weyźrzawſzy/ vyźrzał bogacze rzucáiące [qui mittebant] dáry ſwe do ſkárbnice. WujNT Luc 21/1.

3. Gwałtownie ruszający się, drgający (1):
Wyrażenie: »sobą rzucający« (1): Furibundus, Száleyący/ Szalenie ſobą rzucáyący. Mącz 141b.

4. Powodujący rzucanie się, drgawki (2):
Zestawienie: »rzucająca niemoc« = epilepsja (2): Murm 69; Epilepticus, epilenticus, epilensiacus, rzvczaiączą nyemocz maiąnczi BartBydg 50b.

Synonimy: 1. ciskający, miotajęcy.

Cf RZUCAĆ