[zaloguj się]
[pdf]

PRZYWLEC (2) vb pf

W formie fut o prawdopodobnie jasne (tak w praes wlec); w imp e jasne.

Fleksja
imperativus
pl
2 przywleczcie

fut 1 sg przywlokę (1). ◊ imp 2 pl przywleczcie (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII – XVIII w.

1. Dostarczyć ciągnąc, przyciągnąć (1):
Zwrot: »za nogi przywlec [kogo]« (1): [Putyfar mówi o Józefie:] ſzukayćie onégo [...] Zá nogi go przywleczćie/ mnie go tu oddayćie. GosłCast 66.
2. Odziać, ubrać; przen: uczynić kogoś jakimś [kogo czym] (1): tam że [na Syjonie] zgotuię oſwiecenie Kryſtuſowy ſwoiemu tám zetrę wſſytki ſprzećiwniki iego á przywlokę ie wſſelyáką wſtydliwoſćią. RejPs 199v.

Synonimy: odziać, przyodziać.

Formacje współrdzenne cf 1. WLEC.

Cf PRZYWLECZONY

PP