[zaloguj się]

41. Znaki interpunkcyjne w części gramatycznej.

a. Średnik.

Średnik stosujemy:

  • między wykazami źródeł odnoszącymi się do kolejnych odmianek (oraz do kolejnych łańcuchów odmianek), np.:
    antychryst ...; antykryst ...; ancykryst ...; antychryst : antykryst ...; antykryst : antykrystus ...
    albo:
    -a ...; -u ...; -a : -u ...
  • między ogólnym zestawieniem odmianek a następującym potem wykazem ich źródeł (jeżeli są oboczności w tekstach, a cała egzemplifikacja nie pochodzi z jednego źródła), np.:
    akta (32), akty (2); -a ...; -y ...; -a : -y ...
    ale nie w następującym wypadku:
    cieścia (1), ćcia (1) StryjKron (1:1)
  • po formie lub formach fleksyjnych przed wykazem pochyleń, np.:
    arestów (5); -ów (4), -(o)w (1)
  • między częściami odnoszącymi się do poszczególnych samogłosek pochylonych (o ile nie są załatwione jedną wspólną formułą), np.:
    o jasne; -a- (x), -a- (x) ...
    – albo:
    a pochylone; teksty nie oznaczają é oraz ó
    – albo:
    e jasne; a prawdopodobnie jasne (tak w -ka).
    itd.


b. Przecinek.

Przecinki stawiamy:

  • między kolejnymi odmiankami z ich ilością, np.:
    arfa (x), harfa (x)
    – albo:
    baczeniem (x), baczenim (x)
  • między kolejnymi odmiankami, po których bezpośrednio następują źródła (tj. gdy nie ma w żadnym tekście oboczności, np.:
    będę się badał (3) WróbŻołt, Leop, SkarKaz, badać się będę (1) CzechEp.
  • w opisie pochyleń, gdzie poszczególne samogłoski nie wykazują oboczności i mają udokumentowanie materiałowe, np.:
    o oraz a jasne, e pochylone.
  • między skrótami źródeł.


c. Dwukropek.

Dwukropek służy dla oddzielania poszczególnych członów łańcucha oboczności i odpowiadających im liczb.


d. Kropka.

Kropka zamyka ciąg odnoszący się do jednego zagadnienia, między innymi każdą formę gramatyczną.


e. Romb.

Romb stoi między poszczególnymi formami gramatycznymi (z wyjątkiem form rodzajowych w obrębie przypadków liczby mnogiej i w obrębie osób).
Rombem oddzielamy też w części poświęconej pochyleniom tematycznym partie, które odnoszą się do samogłosek wymagających podziału na pozycje, od formuł lub zestawień innych samogłosek w tym wyrazie, np. s.v. GAMRAT:

Pierwsze a jasne. ◊ -rat. ◊ -rat- (28), -rat- (2)
– albo s.v. GAŁGAN:
gał- (8), gał- (1); ... . ◊ -gan. ◊ -gan- (5), -gan- (1); ...
Oddzielamy nim również, jak widać z powyższych przykładów, zespoły form potraktowane łącznie, z wyjątkiem wypadku, gdy żadna z wyodrębnionych pozycji nie posiada odmianek, np.:
gåd, gad-.
Przed rombem stoi kropka.


f. Wężyk.

Wężyk stosujemy w części fleksyjnej dla oddzielenia różnych zagadnień rozpatrywanych pod jednym przypadkiem, np. końcówek z obocznościami od pochyleń, funkcji attrib i praed od łącznej liczby użyć, a także od siebie nawzajem, np.:

głęboka (27), głęboka (1), głębok(a) (7); ~ (attrib) -a (14), -a (1) Murm; ~ (praed) -a (13).
Przed wężykiem stoi średnik.