Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: BESTWIĆ

Następne hasło: BESTWIEĆ »

BESTWIĆ SIĘ (3) vb impf

Zawsze się.

Teksty nie oznaczają é; prawdopodobnie e jasne (tak Cn).

Fleksja

indicativus
inf	bestwić się
praes
	sg
3	bestwi się

conditionalis
	sg
3	m	by się bestwił

inf bestwić się (1). ◊ praes 3 sg bestwi się (1). ◊ con 3 sg m by się bestwił (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w.

Znaczenia

Szaleć, srożyć się, wściekać się, dziczeć (3)

Szaleć, srożyć się, wściekać się, dziczeć; ferocire Calag, Cn (3): Beſtwić się. Ferocire. Calag 570b; Zadna ſię pobożność nie mnoży: Tylko że ſię lud beſtwi/ ktory nowych cudow Záwſze prágnie KlonWor 48.

bestwić się przeciw komu: przeto roſkázuie Bog áby [król] zakon iego záwżdy przed ocżymá miał/ [...] áby ſię przećiwko ludźiom ſwoiem hardźie niebeſtwił [animo insolescat]/ á iżby z kárnośći/ áni ná práwo áni ná lewo nieuſtąpił. ModrzBaz 75v.

Formacje pochodne: bestwieć, zbestwić się.

Cf BESTWIENIE SIĘ