[zaloguj się]
[pdf]

BĘBENEK (7) sb m

bęben- (5), bębęn- (2) RejWiz.

Teksty nie oznaczają é; prawdopodobnie oba e jasne.

Fleksja
sg pl
G bębenka
I bębenki(e)m bębenki
L bębenku

sg G bębenka (4). ◊ I bębenki(e)m (1). ◊ L bębenku (1). ◊ pl I bębenki (1).

Sł stp notuje w innym znaczeniu, Cn s.v. bęben szwajcarski, Linde XVII – XVIII w.

Dem. od „bęben” ‘perkusyjny instrument muzyczny’; tympaniolum Cn (7): Ale wierz mi żeć teraz nie ſwą pioſnkę gędzye/ Bo go pełno z bębęnkiem w káżdym kącie wſzędzye. RejWiz 162v, 174v.
Szereg: »konew a bębenek«: (marg) Pijánice. (‒) Azaſz więc tám nie widaſz obycżáiow iego/ Gdy kochánkowie iego idą gonionego/ S konwiámi á z bębęnki goniąc ſie po ſwiecie RejWiz 174v.
Przen (5):
Zwroty: »bębenka podbijac [szyk zmienny], podbijanie bębenka« = pochlebiać komu, podniecać kogo, podjudzać (4): To iuż ſam nic nie robi/ iedno roſkázuie/ A pan Stároſtá też rad/ iż mu pochlebuie. A ták cżárt iwánowi/ bębenká podbiya RejZwierz 138; CzechEp 369; Calep 754b, 1113a.

»przybijac, na bębenku« = wtórować komu, popierać kogo: Tym trzem ſkrzypiącym [Augustynowi, Tertulianowi, Dyjonizyjuszowi]: przybija też I. M. X. K. ná bębenku/ ná karćie 18. gdźie ono práwi CzechEp 255.

Cf BĘBENECZEK

BC