[zaloguj się]
[pdf]

BRUKOWAĆ (1) vb impf

Fleksja

3 pl praes brukują.

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII w.: burkować.

Wykładać kamieniem lub żwirem drogę, ulicę; delapidare, statuminare, sternere viam lapide, silice Cn: Fistuca. Młot/ Kula Kloc álbo Báran/ Táran którym pale á zwłaſzczá moſtowe w ziemię wbiyayą/ Też którym kámienie w ziemię pobiyáyą kiedy brukuyą. Mącz 128d.

Formacja pochodna: ubrukować.

Cf BRUKOWANIE, BRUKOWANY

KN