[zaloguj się]
[pdf]

CIELEŚNIK (4) sb m

Prawdopodobnie oba e jasne (tak w cielesny).

-ś- (3), -ſ- (1).

Fleksja
sg pl
A cieleśnik(o)w
I cieleśnikami
V cieleśniku cieleśnicy

[sg V cieleśniku.] ◊ pl A cieleśnik(o)w (1). ◊ I cieleśnikami (2). ◊ V cieleśnicy (1).

Sł stp w innym znaczeniu, Cn brak, Linde XVI i XVIII w.

Przywiązany do życia ziemskiego, skupiony na sprawach doczesnych (4): NiemObr 12; O ńieſtátkowie/ niegodniśćie tym ludźiom świętym nog vmywáć y cáłowáć/ ták ſtárym/ ták świętym/ wy ćieleſnicy/ y młodźi/ milczćieſz wżdy iuż/ á prawdę poznayćie. SkarKaz 159a.
[Szereg: »plugawiec i cieleśnik«: Plugáwcże y cieleſniku te abſurdá twoie/ ſunt corporalis commiſtionis, non ſpiritualis regiminis ŚmiglŁup F.]
a. Przestrzegający zewnętrznych ceremonii religijnych (2): vkázuiąc iż doſyć ná ſámym duchownym pożvwániu y pićiu [...] co też y o ponurzeniu trzymáią [...]. A ieſzcże nád to/ ćieleśnikámi y norkámi zową tych ktorzy to cżynią: bo ſie iáko oni mowią ćieleſnymi rzecżámi báwią y ná ćieniách ſie ieſzcże zakonnych wieſzáią. CzechRozm 266v.
Szereg: »duchowny, cieleśnik« (1) : żeby oni rzecż ták iáſną y dotkliwą śmieli niſzcżyć y wykorzeniáć [...] y ſiebie tylko duchownymi/ á onych záś ćieleśnikámi názywáiąc y cżyniąc. CzechRozm 267.

HG, MM