Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: CISZEĆ

Następne hasło: CISZYĆ SIĘ »

CISZYĆ (3) vb impf

Fleksja

indicativus
inf	ciszyć
praes
	sg
2	ciszysz

inf ciszyć (2). ◊ praes 2 sg ciszysz (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII w.

Znaczenia

1. Zniżać głos (1)
2. Uspokajać; łagodzić (2)

1. Zniżać głos (1): Ieſliś głucha/ muſzę na ćię wołáć/ toż vſłyſzyſz. Echo. Toż vſłyſzyſz. B. Abo ćicho będę mowił/ zá ſię też vciſzyſz. Echo. Ciſzyſz. KlonŻal E3v.

2. Uspokajać; łagodzić [co] (2): Kámień ćiſzyć/ drobić/ á pozbywáć go SienLek S2v.

W przen (1): A toć ieſt záiſte ludźi prawdżiwie rządźić/ myślam ich roſkázowáć/ ſercá głáſkáć/ á wáły nawałnośći ich ſkromić y ćiſzyć [ac fluctus perturbationum sedare et tranquillare]. ModrzBaz 19v.

Synonimy: 2. łagodzić, uspokajać.

Formacje pochodne cf CICHNĄĆ.