[zaloguj się]
[pdf]

CZUBATY (7) ai

a jasne.

Fleksja
sg
mNczubaty fN
G Gczubat(e)j
Iczubatym I
pl
A subst czubat(e)

sg m N czubaty (4). ◊ I czubatym (1). ◊ f G czubat(e)j (1). ◊ pl A subst czubat(e) (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI (jeden z tych samych przykładów) – XVIII w.

Przymiotnik od „czub”:
1. Mający czub, sterczące pióra lub grzebien na głowie (o ptakach); cristatus Murm, BartBydg, Mącz, Cn; crista ornatus, galeatus BartBydg (6): Dudek oto iż cżubáty/ A vbior też ma piegáty BierEz P; Mymer1 82; Cristatus, crista ornatus, galeatus, czvbathy BartBydg 37; Mącz 69a; Porwie ſye mąż ku niéy zátym/ Alić náſz dudkiem czubátym: Sámá ſye w iáſkółkę wdáłá/ Oknem łáiąc polećiáłá KochSob 66; Iáko ptaſznik [połowi] Cietrzewie/ cżubáte cżecżotki KlonWor 75.
2. Ozdobiony pióropuszem (1): A tego węzeł dusił upstrzonej tkanice, Ktora pod brodą strzegła czubatej przełbice KochMon 32.

Synonim: 1. grzebieniasty.

ZZie