[zaloguj się]
[pdf]

CZUHA (6) sb f

Fleksja
sg pl
N czuha czuhy
A czuhę czuhy

sg N czuha (3). ◊ A czuhę (1). ◊ pl N czuhy (1). ◊ A czuhy (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI (jeden z tych samych przykładów) ‒ XVII w.

Długie wierzchnie odzienie z rękawami, podbite futrem, rodzaj płaszcza; mastruca, supparus Calep (z tureckiego) (6): Abowiem pátrz gdy ſobie wſpomniſz ony dziwne cżuhy/ ony fálſáruchy/ ony ſtrádiotki/ ony z dziwnemi kolnierzami delie/ ony żupany/ ony rozlicżne Włoſkie Iſzpáńſkie wymyſły/ ony dziwne płaſzcże RejZwierc 57v; WAdząć náſzé kołniérze/ wádząć obercuchy: Wádząć czuhy Tureckié/ y wilczé kożuchy PudłFr 53; Mastrucatus ‒ w czuhę vbrani. Calep 642a, 642a, 1034a.
Przysłowie: Ale tám rzadko bywa pan Gdzie rządzi/ czuha dołoman RejRozpr Iv.

KN