[zaloguj się]
[pdf]

CZWORCA (10) sb f

Teksty nie oznaczają ó; a jasne.

Fleksja
sg pl
N czworca
G czworce
A czworcę, czworcą czworc(e)

sg N czworca (1). ◊ G czworce (1). ◊ A czworcę (5), czworcą (2); -ę CzechEp (3); -ę : -ą NiemObr (2 : 2). ◊ pl A czworc(e) (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

1. Pojęcie Boga w czterech osobach, przypisywane katolikom przez innowierców w pismach polemicznych (9): á ták iuż Troycá ich vpádnie á miáſto niey Cżworcá będzie. CzechRozm 26v; Iáko nie máią dná y w iedney iſtnośći Troyce ś. we trzech oſobách dźiwnie wymáłowáney od ſzkolnych Theologow: ábo rácżey Máteologow. Ktorym Ioáchim mnich/ nie Troycę/ ále cżworcę z ich właſnych wywodow pokázował. CzechEp 252, 252 [2 r.], 312; Bo ieſli troycá byłá w Chriſtuśie: tedy iuż nie troycą/ ále cżworcą wyznawáć/ y chwalić muśi. NiemObr 110, 111, 141 [2 r.].
2. Kwadrat, czworobok (1): Gdy (lepak) te chodziły/ ná czterzy cżworce ſwe chodziły [in eundo eis quattuor quadraturis (marg) lateribus (–) suis ambulabant]/ niewracáły ſię gdy one chodziły/ bo ná mieyſce ná ktore pátrzyłá głowá/ zá nią chodziły BudBib Ez 10/11.

ZZie