[zaloguj się]
[pdf]

DOSTATCZYĆ (7) vb pf

o oraz a jasne.

Fleksja
inf dostatczyć

inf dostatczyć (5). ◊ fut 3 sg dostatczy (1). ◊ 3 pl dostatczą (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w.

1. Być w dostatecznej ilości, wystarczyć (2):

dostatczyć na co (1): Y Lewan nie doſtátcży ná vcżynienie ogniá [Et Lebanon non est sufficiens ad accendendum]/ á zwierzu iego nie doſtánie ná cáłopalenie. BudBib Is 40/16.

dostatczyć komu (1): BielŻyw 68 cf Przysłowie.

Przysłowie: Nedze sie vwiaruie kto natim dosić ma czo mu dostadcżyc może. BielŻyw 68.
2. Podołać, potrafić, sprostać, być w stanie (3):

dostatczyć czemu (1): Piotr temu wſzytkiemu dogodzić y dostátcżyć mogł. NiemObr 51.

W połączeniu z bezokolicznikiem (2): anyelſky yązyk any doctorowſkye pyſma doſtathczycz ſluſznye nyemogą chwaly vyelykyey yey począczya {wyſzlowycz} PatKaz II 25v; A iáko okręt gdy w ſię ták wiele wody nábierze/ że iey wylewáć niedoſtátcżą/ wnet zátonąć muśi. WerGośc 228.

3. Zaopatrzyć, dostarczyć, udzielić [czego] (2):

dostatczyć komu (1): Chriſtus pan/ ieſt tákiey mocy y zacnośći/ iż iáko wſzytkich rzędźić/ [...] ták też wſzytkiego wſzytkim doſtátcżyć może NiemObr 44.

Ze zdaniem dopełnieniowym (1): Przyſtoi też Mężowi/ áby śie iáką rzecżą álbo pracą vcżciwą záwżdy báwił/ [....] żeby mógł doſtátcżyć cżego wychowániu domowemu potrzebá KuczbKat 260.

Formacje pochodne cf DOSTATCZAĆ.

Cf DOSTARCZYĆ, NIEDOSTATCZYĆ

TK