[zaloguj się]
[pdf]

DOUCZYĆ SIĘ (6) vb pf

sie (4), się (2).

o jasne.

Fleksja
praet
sg pl
1 m -em się douczył m pers
2 m m pers -eście się douczyli
plusq
sg pl
3 m się douczył był m pers się byli douczyli

fut 2 sg się douczysz (1). ◊ 3 sg się douczy (1). ◊ praet 1 sg m -em się douczył (1). ◊ 2 pl n pers -eście się douczyli (1). ◊ plusq 3 sg m się douczył był (1). ◊ 3 pl n pers się byli douczyli (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI(XVIII) – XVII(XVIII) – XVIII w.

Uzupełnić wiadomości, nauczyć się do końca [w tym z przeczeniem (5)] (6):

douczyć się czego od kogo (3): Ale kyedy przyydźye on duch prawdy/ on was wſſyſtkyey prawdy náuczy: Rozumyey: ktoreyeſcye ſye yeſſcze odemnye nyedouczyli. KromRozm II g, f3. Cf Zwrot.

cum inf (1): [Grzegorz pierwszy ] ieſzcże ſię nie doucżył był pánowáć/ bo też ieſzcże do páńſtwá tákiego nie przyſzło było CzechEp 333.

Ze zdaniem dopełnieniowym [z zapowiednikiem: tego (2); czego (1), iż (1)] (2): ten kthory ſie w ſzkole nye douczy thego cżegoby myał vrozſſy vżywáć/ [...] yáko pártácż poſpolicye zwykł/ wtém ſie wyſtáwi. GliczKsiąż N2v; CzechEp 211.

Zwrot: »ostatka się douczyć« (1): Iuż więc dyabeł nád tobą ſwoię pioſnkę gędzye. Iż do ich oſiádłośći bárzo ſnádnie łucżyſz/ A potym ſie oſtátká tám od nich doucżyſz. RejWiz 134v.

Formacje pochodne cf UCZYĆ SIĘ.

JZ