[zaloguj się]
[pdf]

DOWINIĆ SIĘ (3) vb pf

się (1), sie (2).

o jasne.

Fleksja
praet
sg
3 m dowinił się

fut 2 sg dowinisz się (1). ◊ 3 sg dowini się (1). ◊ praet 3 sg m dowinił się (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI(XVIII) w.

1. Dopuścić się jakiejś winy (2): Kto ſię nabarzey do wyny. Wielkie odpuſty znayduie Kto ſię kolwiek ofyaruie. RejKup Kv.

dowinić się czego (1): Y kto ſie cżego dowinił/ [jastrząb król] Ni żadnemu nie odpuśćił. BierEz N.

2. Zasłużyć na karę, doczekać się kary (1):
Zwrot: »kija dowinić się« (1): Iákiś ſam ieſt takich ſzukay [mówi anioł do pokusy]/ A bogoboynych nie ruchay/ Ieſli inácżey vcżyniſz/ Tego ſie kijá dowiniſz. BielKom D3.

Formacje pochodne cf WINIĆ SIĘ.

Cf DOWINIĄC SIĘ

BZ