[zaloguj się]
[pdf]

DOWOŁAĆ SIĘ (2) vb pf

sie (1), się (1).

Oba o jasne.

Fleksja
praet
sg
3 m dowołåł się

fut 2 sg dowołåsz się (1). ◊ praet 3 sg m dowołåł się (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI (jeden z tych samych przykładów) – XIX w. s.v. dowołać.

1. Wołaniem obudzić; tu: wołaniem wyrwać kogo ze stanu ekstazy modlitewnej; evocare, exci(e)re, excitare Cn [kogo] (1): Nikt iey [św. Małgorzaty] do modlitwy nie vprzedził/ ná ktorey ták byłá záchwyconá cżęſtokroć/ iſz ſię iey niedowołał gdy było potrzebá. SkarŻyw 160.
2. Wołaniem przyspieszyć ukazanie się czegoś; sprowadzić, wywołać coś; tu: w przen; evocare, exci(e)re, excitare Cn (1):
Zwrot: »dowołać się zorze« = doczekać świtu, rana (1): A ieſli ćię ku nocy pocznie miotáć morze: Nie rychło ſye dowołaſz niepoſpieſznéy zorze. KochPhaen 11.

Formacje pochodne cf WOŁAĆ SIĘ.

BZ