[zaloguj się]
[pdf]

DYCHTOWAĆ (2) vb impf

o oraz a jasne.

Fleksja
inf dychtować
imperativus
sg
2 dychtuj

inf dychtować (1). ◊ imp 2 sg dychtuj (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w. bez cytatu.

Zatykać szpary, zapychać szczeliny, uszczelniać (2): wnet ſzkutę vrobił [człowiek roztropny] Y vdychtował/ y żelázem obił (marg) Dychtowáć/ ſtipare, á ſtupa. (‒) KlonFlis E4.

dychtować co czym (1): tákże ónym błotem żłoby dychtuy. Strum Gv.

Formacja współrdzenna: udychtować.

Cf [DYCHTOWANIE]

WK, BC