[zaloguj się]
[pdf]

DYFTONG (6) sb m

diph- (5), dif- (1).

o jasne.

Fleksja
sg pl
G dyftongu
A dyftong
I dyftongiem dyftongami
L dyftongu

sg G dyftongu (1). ◊ A dyftong (1). ◊ I dyftongiem (1). ◊ L dyftongu (1). ◊ pl I dyftongami (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w.

Połączenie w jednej sylabie dwu samogłosek albo dwu liter oznaczającyeh samogłoski, dwugłoska lub dwuznak [dipphtongus ‒ dwojaki ton, gdy się wespołek dwie vocales zejdą w jednej syllabie Mącz 89c; dwugłośna litera ‒ diphtongus Cn] (6): [Grekowie i Łacinnicy] tám zá długim namyſłem, iedné [słowa] áſpirátiámi, drugié áccentámi y to róznèmi, trzećié punktámi, álbo kréſkámi, czwartè diphtongámi znáczyli JanNKar C3; Iż w tym ſłowie Buog/ y wuodz/ te dwie literze ſpoionè uo/ Ią ráczey diphtongiem JanNKar Fv; Tegóż ypſylon vżywáią tèż Fráncuzowie, ále inákſzym nie tym dźwiękiem. Niemcy coś bliżéy nas, ále przedśię więcéy w diphtongu niż ináczéy. JanNKar G, C3v, G; do diftongu mym zdanim ſnadnieyſzé ypſylon/ iako/ móy/ dAy/ abo dAj/ mój. JanNKarKoch E4v.

Synonim: dwogłośnik.

WK, BC