![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.jpg){kind=logo}
| « Poprzednie hasło: DYM | Następne hasło: DYMAĆ » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
DYMACZ (2) sb m
a jasne.
Fleksja
| sg | |
|---|---|
| A | dymacz |
| I | dymacz(e)m |
sg A dymacz (1). ◊ I dymacz(e)m (1).
Sł stp, Cn, Linde brak.
Znaczenia
Miech służący do podniecania ognia (2): weźmi roſpalonégo węgla gárniec/ á nákłádź ná ón ogień podeſzw ſtárych bótów/ poſtawże mu [choremu] pod nozdrzé [...] mieyże Dymacz pogotowiu/ iżby ogień niezgáſł SienLek 168v.
W porównaniu (1): gdy w tę párę [zadkową] świécę zápaloną wráźiſz/ będźie śiárká iáſnym płomieniem gorzeć/ ktory płomień nitrzyná ku gorze popędźi/ iż by téż więc dymáczem dął. SienLek Vuu4.
LW