![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.png){kind=logo}
![[SEARCH]](/static/img/icons/magnifier-left.png){kind=icon}
| « Poprzednie hasło: DYMIĄCY SIĘ | Następne hasło: DYMIĆ SIĘ » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
DYMIĆ (3) vb impf
Fleksja
| inf | dymić |
|---|
| imperativus | |
|---|---|
| sg | |
| 2 | dyḿ |
inf dymić (2). ◊ imp 2 sg dyḿ (1).
Sł stp brak, Cn notuje, Linde XIX w.
Znaczenia
Wytwarzać dym lub parę; fumare Calag, Cn; vaporare Calag; fumigare, infumare Cn (3): ḿ złam/ niedyḿ/ niedrzyḿ MurzOrt B2v; Dampff aufftreiben. Dymić/ Kurzyć. Vaporare. Calag 110a; Rauchen. Dymić. Kurzić. Fumare. Calag 388a.
Synonim: kurzyć.
Formacje współrdzenne: odymiać, poddymiać.
Cf DYMIĄCY, 1. DYMIENIE
LW