Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: DYMIĄCY SIĘ

Następne hasło: DYMIĆ SIĘ »

DYMIĆ (3) vb impf

Fleksja

inf	dymić

imperativus
	sg
2	dyḿ

inf dymić (2). ◊ imp 2 sg dyḿ (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XIX w.

Znaczenia

Wytwarzać dym lub parę (3)

Wytwarzać dym lub parę; fumare Calag, Cn; vaporare Calag; fumigare, infumare Cn (3): ḿ złam/ niedyḿ/ niedrzyḿ MurzOrt B2v; Dampff aufftreiben. Dymić/ Kurzyć. Vaporare. Calag 110a; Rauchen. Dymić. Kurzić. Fumare. Calag 388a.

Synonim: kurzyć.

Formacje współrdzenne: odymiać, poddymiać.

Cf DYMIĄCY, 1. DYMIENIE