[zaloguj się]
[pdf]

DZIADOWIZNA (3) sb f

Oba a oraz o jasne.

Fleksja
sg
G dziadowizny
A dziadowiznę

sg G dziadowizny (2). ◊ A dziadowiznę (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI w.

praw. Dobra, majątek po dziadku; avita bona, avitae opes, avitus fundus Cn (3): Ale áby ieſliby co zoftáło iego ſkárbow właſnych tákież dzyádowizny iego nád licżbę/ przywroćić mu [Tarkwiniuszowi]/ wfzakże mu tego nie dáwáć w moc BielKron 105.
Szeregi: [»babizna albo dziadowizna«: Ale ſie to práwo ná Wnęki z Corek vrodzone nie ſciąga áby mieli z ćiotkámi Bábiznę álbo Dźiádowiznę rowno bráć. SzczerbSpecSax 428 (Linde).] »ojczyzna i dziadowizna« (1): Naprzod fą koſtyrowie: ktorzy o Oycżyznę Przypráwią nie iednego/ y o dźiádowiznę. KlonWor 72.
a. Kraj, ziemia będąca własnością ojca matki (1): Ale Kolomanus nie chćiał być duchownym/ vćiekł do Polſki dziádowizny fwey/ áż pothym był przywabion. BielKron 30lv.

SB