Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: DZICZ

Następne hasło: DZICZEK »

DZICZEĆ (1) vb impf

Fleksja

indicativus
praes
	sg
1	dziczeję

conditionalis
	sg
3	n	by dziczało

1 sg praes dziczeję. ◊ [3 sg n con by dziczało].

Sł stp brak, Cn notuje, Linde także XVII – XVIII w.

Znaczenia

Stawać się dzikim
- a. O ludziach i zwierzętach: wściekać się, srożyć się
- b. [O roślinach: wyradzać się, tracić właściwości nabyte przez uprawę]

Stawać się dzikim:

a. O ludziach i zwierzętach: wściekać się, srożyć się; ferocire Calep; efferari Cn: Ferocio ‒ Srozęſzie, dziczeię, Calep 414b.

b. [O roślinach: wyradzać się, tracić właściwości nabyte przez uprawę; degenere in feritatem Cn: tedy ie [winne drzewko] chędogo obćináią oracże/ y niedáią mu ſwym miſterſtwem ládáiáko rość/ áby nie dźicżáło od wilkow/ y żeby ſie ná wſzytki ſtrony zbytnie nie rozchodźiło. CiceroBBud 25 (Linde).]

Synonim: a. srożyć się.

Formacja współrdzenna: zdziczeć.