[zaloguj się]
[pdf]

EBIJONITA (6) sb m

Zawsze -bion-; -t- (5), -th- (1).

Teksty nie oznaczają é oraz ó.

Fleksja
pl
N ebijonite
G ebijonit(o)w
D ebijonit(o)m
A ebijonity

pl N ebijonite [zapis: -ae] (1). ◊ G ebijonit(o)w (2). ◊ D ebijonit(o)m (2). ◊ A ebijonity (I).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Członek sekty judeo-chrześcijańskiej z pierwszych wieków naszej ery głoszącej potrzebę zachowania Prawa Mojżeszowego i nie uznającej nadprzyrodzonego poczęcia Chrystusa (z hebr, „eͮbhyonim” ‘ubodzy’) (6): Názorei á Ebionithae obrzezánye wypełnyáli KromRozm III Fv; Tym tedy piérwſzym ſłowem/ iáko gromem/ Ian S. pobija ták Ebionity y Sámoſáteny/ ktorzy bluznią mowiąe/ że Pan Chriſtus przed Márią nie był WujNT 304; Przez pierwſzą trąbę rozumie ſię kácerſtwo Ebionitow/ ktore ſię wſzczęło zá czáſow Apoſtolſkich. WujNT 857, 299, 299 marg, Zzzzz.

AK