« Poprzednie hasło: 2. CAŁ | Następne hasło: 2. A » |
1. A (71)
Sł stp, Cn brak, Linde XVI (jeden z tych samych przykładów) — XVIII w.
- 1. Nazwa pierwszej litery i głoski alfabetu (48)
- 2. Symbol zastępujący w tekstach prawniczych imię własne (23)
- 3. Użycie litery a w funkcji porządkującej na oznaczenie stron kart, szpalt, części rozdziału, układu alfabetycznego w rejestrach, dni tygodnia w kalendarzach, punktów geometrycznych (materiał nie objęty statystyką)
»a z kreską«: to á/ z krèſką łáćińſkié, chćiał [pan Kochanowski] áby krèſki żadnéy nád ſobą niemiáło, ále zgołá chćiał, áby poproſtu było piſáné ták, a/ bez krèſki. Drugiè záśię Polſkié, chćiał áby było nie krèſką zwiérzchu znáczonè, ále zgołá áby było kłádźionè tym ſpoſobem, JanNKar E.
»a bez kreski« (2): JanNKar E cf »a z kreską«; żeby iuż żadnègo a/ bez krèſki niebyło, coby zbytniè było. JanNKar E.
»a łacińskie« (4): [język włoski] Ma dwoie, a, iedno Láćińſkie proſtè, [...] Drugiè Włoſkié ſwoie z áccentem wyſokiè ták, à JanNKar C4, E [2 r.] cf »a z kreską«, »a polskie«; A troiákié Polàcy máią: Piérwſzé zową Láćińſkie/ któré mà ſwóy znák nád ſobą/ kréſkę zgóry ná dół wiedźioną od práwéy ręki ku lewéy/ iáko żádny/ to ieſt/ niecudny. Drugié zową ſwoim/ to ieſt/ Polſkim/ którégo znák ieſt kréſká tákże nád nim/ ále od lewéy ku práwéy ręce/ iáko żàdny/ to ieſt/ nikt. Trećie zowiemy ćiężkim/ któré mà kféſkę prez śię/ iáko pożądny JanNKarKoch D4v.
»a polskie« (3): JanNKar E cf »a z kreską«; Wedle zwyczáiu bowiém ſtárègo y iuż záwźiętègo, to a Polſkié było poproſtu piſánè bez krèſki: drugié záśię łáćińſkié znáczonè było krèſką nád nim ták, á. JanNKar E; JanNKarKoch D4v cf »a łacińskie«.
»a proste«: JanNKar C4 cf »a łacińskie«.
»a z punktem«: á ſpunctem i także é i ó odmięniliſmy na ty ktoré ſą przes punctów MurzOrt B.
»a włoskie«: JanNKar C4 cf »a łacińskie«.
»a wysokie«: JanNKar C4 cf »a łacińskie«.
WG