[zaloguj się]
[pdf]

EWIKCYJA (2) sb f

e prawdopodobnie jasne (tak w ewiktor).

Fleksja
sg
A ewikcyją
inne sg N (lat.) - evictio

sg A ewikcyją (1). ◊ (lat.) N evictio (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII (z Cn) ‒ XVIII w.

praw. Zobowiązanie pozbywcy wobec nabywcy zapewnienia mu spokojnego posiadania i możności korzystania z rzeczy nabytej; występowanie w procesie w miejsce pozwanego; evictio Cn [evictio ‒ zastąpienie BartBydg; Odiskanie, odiskowanie – evictio autem est eius rei quαm adversarius legitimo iure acquisierat per iudicem recuperatio; warunek kontraktowy, zastąpienie kogo u prawa ‒ evictio Cn] (2):

ewikcyja o co (1): A ći wſzyſcy/ którzyby byli pozwáni/ vigore conſtitutionis Séymu przeſzłégo Piotrkowſkiégo o Ewikcią/ bądź to o ſummy/ bądź to o dobrá: tedy Roku mieć nie mogą piérwéy/ áż ná Séymie przyſzłym Koronnym SarnStat 85.

ewikcyja w czym (1): IN criminalibus trudna ieſt euictio: á wſzákóż tráfia ſie: Są tego przykłády: Ale odioſum ieſt wſpomináć. SarnStat 1287.

Synonim: zastąpienie.

AK