![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.png){kind=logo}
![[SEARCH]](/static/img/icons/magnifier-left.png){kind=icon}
| « Poprzednie hasło: EWNUCHUS | Następne hasło: EWOKOWAĆ » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
EWOKACYJA (2) sb f
e prawdopodobnie jasne; o jasne, a pochylone.
Fleksja
| sg | |
|---|---|
| N | ewokacyjå |
| I | ewokacyją |
sg N ewokacyjå (1). ◊ I ewokacyją (1).
Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w.
praw. Rodzaj ekscepcji, zarzut formalny dotyczący pozwania przed niewłaściwy sąd [evocatio — wyzwanie Mącz 505a; ‒ wywołanie, wywolywanie, wywabianie; wyzywanie do siebie ‒ evocatio Cn] (2): Exceptiones aliae ſunt [...] Ex parte fori, co Ewocátią zową. SarnStat 1288.
ewokacyja z czego (1): Ewázia. [obejmuje] Condemnatio. Contumátia, Ewokátia z Powiátu. Pro maiori. Pro re principaliore. Inhibitię, etc. SarnStat 777.
AK