Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: FIGURALNY

Następne hasło: FIGURATE »

[FIGURARZ sb m

Fleksja

N pl figurårze.

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

Znaczenia

1. [Człowiek stosujący figurę stylistyczną przy wyjaśnianiu tekstu, dopatrujący się sensu przenośnego w tekście; tu peior.]
2. [Epitet stosowany przez katolików w stosunku do tych odłamów protestanckich, które dopatrywały się w Eucharystii jedynie znaku, figury, symbolu; tu peior.]

1. Człowiek stosujący figurę stylistyczną przy wyjaśnianiu tekstu, dopatrujący się sensu przenośnego w tekście; tu peior.: Wſzákże w tym ſię zgadzáią [kacerze] wſzyſcy/ że tu [w Emaus] Pan nie rozdawał Sákrámentu pod iedną oſobą. Iákoż tedy wichrzą: kiedy pozwaláią że tu Pan rozdawał Sákrámeⁿt ſwoy/ tedy fię figurarze do figur ućiekáią/ powiedáiąc iż tu [Luc 24/30] ieft Sinechdoche figura ták rzecżona: gdy iednę rzecż powiemy / á drugiey zámilcżemy. Iáko (práwi) gdy Fáryzeuſz prośił Páná ná chleb/ bez pochyby było tám y pićie przy iedzy: tákże y tu choć ſámego chlebá wzmianká ieft/ wſzákże było też tám wino/ á zá tym dwoiá oſobá. GrodzJednOs 110.

2. Epitet stosowany przez katolików w stosunku do tych odłamów protestanckich, które dopatrywały się w Eucharystii jedynie znaku, figury, symbolu; tu peior.: Tu ſłyſzyſz iáko ći figurarze á figlarze ſzátáńſcy ſákrámenty święte iedno w proſte znáki/ iedno w figury/ iedno w ćienie á w ſántázye obrácáią. WujPosN 1584 29 (Linde).]

AKtt