[zaloguj się]
[pdf]

ABSURDUM (5) sb n

a nie kreskowane.

Fleksja
sg pl
N absurdum absurda
A absurda

sg N absurdum (2). ◊ pl [N absurda.] ◊ A absurda (3).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Rzecz rażąca, gorsząca, niedorzeczna [absurdus ‒ nietrafny, nieobyczajny, sprosny Mącz 1d; absurdus ‒ nietrefny Calep; niegrzeczny – absurdus Cn] (5): Drugie abſurdum ſtądby vroſło/ że by było dwá ſtworzycielow tym obycżáiem SarnUzn C6; ktorego [wykładu] niechcę też roztrząſáć/ iákoby ſię godźiło/ abſurda ſproſne z niego y Filozowſkie domysłki/ y rácyiki pokázuiąc/ y ony tłumiąc CzechEp 153, 144; A ták ex ſpeciali diuiſione czynić generalem, ex particulari vniuerſalem, iest to wielkié abſurdum. SarnStat *6v; Gdyby nie dla zgorſzenia/ ſłyſzałbyś Abſurda, Ktore zá ſobą nieśie oná leśna burdá. KlonWor 47; [Plugáwcże y cieleſniku te abſurdá twoie/ ſunt corporalis commiſtionis, non ſpiritualis regiminis ŚmiglŁup F].

TG