[zaloguj się]

FIU (2) int

stp, Cn brak, Linde XVIII w.

Okrzyk wyrażający zdziwienie, z odcieniem ironii, kpiny (2):

Powtorzenie dwukrotne (1): KAzał kſiądz ná pogrzebie/ á wdowá vmárłá/ Mowiąc/ wie Bog tá duſzá gdzie ſie dziś opárłá. Bochmy w piſmie ználeźli/ gdzie nawyſzſze niebo/ Nie padłby zá trzy látá/ młyńſki kámień z niego. Stárſzy brát rzecże drugim/ ieſliże to prawdá/ Fiu fiu bráciá náſzá máć ieſzcże gdzieś v dyabłá. Bo kiedyć kámieniowi ták nieſporo z gory/ Náſzá ledwe ćwierć mile vbiegłá przed kury. RejFig Bb4v.

Synonim: ho.

TG