[zaloguj się]
[pdf]

FUGA (2) sb f

Fleksja
sg pl
N fuga
A fugę fugi

sg [N fuga.] ◊ A fugę (1). ◊ pl A fugi (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI – XVII w.

1. Rowek wzdłuż krawędzi deski, w który wchodzi wypukłość dopasowanej innej deski; commissura Cn (1): Toż niéktórzy proſtacy ważą wodę/ tym obyczáiem Zalepi ná końcoch góntá albo wśćiánká woſkiem/ y náléwa wónę fugę góntową wody Strum C2; [Vcżyńże ſtego máść, tą pomázuy fugy/ około nog łożowych/ á tym ie [pluskwy] potruieſz. SienHerb 579 (Linde)].
2. [Element zwierający, spajający inne elementy, tu deski: A będą [deszczki] ſpoioné od dołu áż do wiérzchu/ á wſzytkie iedná fugá [compago] będzie trzymałá. WujBib Ex 26/24.]
3. lek. Spojenie kości czaszki, szew (1):
Szeregi »fuga albo komisura« (1): wodę ták mierno mieć ćiepłą trzebá/ [...] áby ſye ſkórá y kość (Cránium zowiém) zágrzałá y otworzyłá/ y przez fugi álbo Commissury/ wewnątrz wyſuſzáłá/ y potwierdzáłá Oczko 16.

Synonimy: 3. komisura.

Cf FUGOWANIE

AK