[zaloguj się]
[pdf]

GŁOBIĆ SIĘ (2) vb impf

się (1), sie (1).

Fleksja

inf gł(o)bić się (2).

Sł stp s.v. głobić, Cn brak, Linde XVI w. (jeden z tych samych przykładow) s.v. głobić.

Starać się, troszczyć się [o co] (2): Ku kmiećiowi táko mowił: Proznoć śię o zgodę głobić/ Miedzy námá nie może być. BierEz L3.
Szereg: »nie głobić się ani starać« (1): A yeſliby ſnadź tho rozumyał żeby ſlug Bogu potrzebá było/ może ſie o tho nyegłobić áni ſtáráć/ boć ich yeſt bárzo żyzno GliczKsiąż O7.

Formacje współrdzenne: odgłobić, pogłobić się, rozgłobić się, wygłobić, zagłobić, zgłobić; ogłabiać, rozgłabiać, wygłabiać, zagłabiać, zgłabiać.

AL