[zaloguj się]

GOMONIĆ (1) vb impf

Fleksja

inf gomonić.

stp, Cn, Linde brak.

Hałasować, zrzędzić: Kmiotek więcey cżćić ſie nie dał/ Wſzyſtek kołacż w ſkiby ſkráiał. A gdy go chętnie pożywał/ A o inne rzecży niedbáł: Xánt z nowu pocżął gomonić/ Chcąc Ezopá w winę wpráwić. BierEz D2v.

ZZa