[zaloguj się]
[pdf]

2. GRANAT (9) sb m

gra- (8), grå- (1) Mącz; drugie a pochylone.

Fleksja
sg pl
N granåt granåty
G granåta
A granåty
I granåt(e)m
L granåcie

sg N granåt (1). ◊ G granåta (1). ◊ I granåt(e)m (3). ◊ L granåcie (1). ◊ pl N granåty (1). ◊ A granåty (2).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII (z Cn) ‒ XVIII w.

Rodzaj broni: obuch z puginałem wewnątrz; dolon Mącz, Cn; cucuma Cn (9): Pomyka rohátyny á gránatá máca RejWiz 13; Nie chodzi chłopiec zá nim z gránatem z ruſznicą/ Albo iáko na wilká z okrutną ſulicą. RejWiz 54, 4v, 13, 192; Skowáliſcie oycowſkie granati na pługi/ A z drugiego iuż dawno w kuchni rożen długi. KochSat A3; Dolon, Imię właſne też laská álbo kiy d[ę]ty álbo wydrożony w którym miecz álbo granat bywa/ yákie zwikli mniſzy nośić. Mącz 93d; zá ſromotę tho tobie pierwey mieli ſztychem bić/ iedno ſiecżonym obycżáiem/ ále dziś miewáią gránathy ku ſztychowi BielSpr 51; BielSjem 33.

AL