[zaloguj się]
[pdf]

INFINITIVUM (2) sb n indecl

Sł stp, Cn, Linde brak.

jęz. Bezokolicznik, nieosobowa forma czasownika [infinitivus – niepewny, niedoskonały, to jest, który niepewność rzeczy ma w sobie Mącz 128a; nieokreszony, nieograniczony, nieopisany ‒ infinitivus modus..., personas et numeros certos non sonans ... qui difficulter definiri potest Cn] (2):
Zestawienie: »infinitivum tempus« (1): Boby mym zdánim/ mowiąc o Bogu/ właśniey infinitiuum tempus, cżás nieſkońcżony Bogu fłużyć mogł niż ábo praeſens ábo ktory inſzy. CzechEp 67.
Szereg: »infinitivum, nieskończony czas; infinitivum tempus, czas nieskończony« (1 : 1): Y ważnieyby było infinitiuum nieſkońcżony mowię cżás dáć boſtwu [...] niż iy Abráhámowi [...] przyznáć CzechEp 68; cf Zestawienie.

MK