[zaloguj się]
[pdf]

INFUŁAT (6) sb m

-f- (5), -ff- (1).

å (4) RejZwierz (2), BielKron, WerGośc, a (1) SarnStat.

Fleksja
sg pl
N infułåt infułåci, infułaty
D infułåtom
A infułåta

sg N infułåt (1). ◊ A infułåta (2). ◊ pl N infułåci (1) WerGośc, infułaty (1) SarnStat. ◊ D infułåtom (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde bez cytatu.

Dostojnik kościelny mający prawo do noszenia przy obrzędach kościelnych stroju biskupiego w szczególności infuły i pastorału; infulatus Cn [infulatus – który infułę nosi Mącz 170b; – mający zawieszoną bindę Calep] (6): Poyde ſzukać inffułata A nawiedzę też pralata. RejKup c4; RejZwierz 55v, 60; [Mauryc] áby theż Biſkupy wolne vcżynił od przyſiąg dla wolnego mowienia/ áby thák wolno mowić vbogim iako bogátim/ to ieſt/ ták Plebanom/ Wikáriom/ Kánonikom/ iáko Papieżowi/ Kárdynałom/ Arcybiſkupom/ Biſkupom/ Infułatom/ Opátom/ y innym przełożonym. BielKron 235; z ktorego [Chama syna Noego] ſię potym ći śláchetni pánowie Turcy y Infułaći Ocżakowſcy rozrodźili WerGośc 257; SarnStat 1308.

TZ