Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: INSTRUMENT

Następne hasło: INSTYGACYJA »

INSTYCYJONARZ (1) sb m

Fleksja

N sg instycyjonårz.

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

Właściwie justycjonarz (z łac. śr. iusticionarius); urzędnik, który ścigał winnych i przeprowadzał śledztwo zwany oprawcą, urząd ten zanikł przy końcu XV w.

Właściwie justycjonarz (z łac. śr. iusticionarius); urzędnik, który ścigał winnych i przeprowadzał śledztwo zwany oprawcą, urząd ten zanikł przy końcu XV w. [sprawiedliwości dozorca – iustitiarius Cn]: Też obiecuiemy: iż w żadnéy źiemi Króleſtwa Polſkiégo Inſticionarium niechcemy poſtánawiáć/ álbo iákokolwiek náſtáwiáć. (marg) Inſticionarz w żadnéy źiemi niema bydź poſtánawian. (‒) SarnStat 893.

Cf [JUSTYCYJONARZ]

AKtt