Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: JEDY

Następne hasło: JEDYNACZKA »

JEDYNACZEK (3) sb m

Oba e prawdopodobnie jasne; -å- (1) LubPs, -a- (1) Leop.

Fleksja

	sg
N	jedynåczek
G	jedynåczka

sg N jedynåczek (1). ◊ G jedynåczka (2).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w.

Znaczenia

1. Dem. od „jedynak” ‘jedyny syn’ (2)
2. Człowiek ukochany (1)

1. Dem. od „jedynak” ‘jedyny syn’; unigenitus BartBydg, Vulg (2): Unigenitus, yednorodny, yedynaczek BartBydg 172b.

W porównaniu (1): Y polożę ią [ziemię] iákoby płácż á záłobę iedynácżká [quasi luctum unigeniti] y oſthátecżne rzecży iey iáko dźień gorſſki. Leop Amos 8/10.

2. Człowiek ukochany (1): Rácżże weyrzeć miły Pánye ná mnyę ſłuſſkę ſwego/ [...] Nye opuſſcżay yedynacżká ſwego vbogyego. LubPs G.

Cf JEDNACZEK