Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: KANON

Następne hasło: KANONICTWO »

KANONICKI (1) ai

a jasne, teksty nie oznaczają ó.

Fleksja

sg
n	A	kan(o)nicki(e)

pl
N	subst	kan(o)nicki(e)
A	subst	kan(o)nicki(e)

[sg A n kan(o)nicki(e).] ◊ pl N subst kan(o)nicki(e). ◊ [A subst kan(o)nicki(e).]

Sł stp, Cn brak, Linde bez cytatu.

Znaczenia

Przymiotnik od „kanon” ‘zbior ksiąg biblijnych uznanych przez Kościół za natchnione przez Ducha Świętego᾽; zaliczany do kanonu

Przymiotnik od „kanon” ‘zbior ksiąg biblijnych uznanych przez Kościół za natchnione przez Ducha Świętego᾽; zaliczany do kanonu [canonicus Łac śr]: piſánie Ewánieliey S. Márká nigdy by było nieważne áni przyięte: gdyby go był Piotr S. niepochwalił [...]: ták y inne piſma S. ktore kánonem álbo kánonickie zowiem/ kośćielnym ſię rozſądkiem áby ludzie przyimowáli vtwierdziły SkarŻyw 364; [JungaRozwiąz 101, 108].

[Wyrażenie: »pismo kanonickie«: Kſięgi Ekkleſiáſtiká (zebráne przez Iezuſá Syráchá z náuki Sálomoná Krolá) zá prawdźiwe Sálomonowe/ y zá piſmo ś. Kánonickie wſpomináią/ y ná świádectwo przywodzą/ Sixtus [...] Fabianus JungaRozwiąz 100].