[zaloguj się]
[pdf]

KANONICZY (11) ai

a jasne (w tym 1 r. błędne znakowanie); teksty nie oznaczają ó.

Fleksja
sg
mN fNkanoniczå
Gkanonicz(e)go G
A Akanoniczą
I Ikanoniczą
pl
G kanoniczych
A subst kanonicz(e)

sg m G kanonicz(e)go (1). ◊ f N kanoniczå (5). ◊ A kanoniczą (1). ◊ I kanoniczą (1). ◊ pl G kanoniczych (1). ◊ A subst kanonicz(e) (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w.

Przymiotnik od „kanonik”:
1. Od znacz. ῾duchowny katolicki᾽ [canonicus Łac śr] (6): Ktemu/ ponieważ Kośćioły miáły przyłącżone do śiebie ſzkoły dla młodźieńcow/ przeto chćieli do tego ſtanu kánonicżego [canonicorum ordini]/ przydáć ſzkoláſtyki ModrzBaz 131v.
a. W szeroko pojętej funkcji dzierżawczej; odnosi się do konkretnej osoby będącej kanonikiem (5): [Przemek] ten kſiążętom Głogowſkim miáſto Poznáńſkie wydał/ kośćioł wielki oſádził Kánonicże domy popálił/ Mikołáiá Archidyakoná Poznáńſkiego zábił. BielKron 370v; Biſkupie/ Opáćie kánonicże wśi łupili/ bo krolá nie było w źiemi/ W Litwie był. BielKron 401 v, 393v marg, 394; SarnStat 1126 marg.

W charakterystycznych połączeniach: kanoniczy(-a) dom (2), lekkość, przysięga, wieś.

2. Od znacz. ῾członek zakonu᾽ (2):
Wyrażenie: »kanonicza reguła« (2): Arnolfus z Burgundyey Kánonitzą Regułę vſtáwił KrowObr 134, 134v.
3. n-loc Nazwa ulicy (3):
Zestawienie: »ulica Kanonicza« [szyk 2 : 1] (3): przetho nie rychło ogniá vgáſzono/ zgorzáłá vlicá Grocka y Kánonicża s ſwymi przecżnicámi/ kośćiołow cżterzy BielKron 394, 396v, 421v.

AL