Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: KARAĆ SIĘ

Następne hasło: KARAJĄCY »

KARAIM (1) sb m

Fleksja

N pl kåraimowie.

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w.

Znaczenia

Członek odłamu żydostwa uznającego tylko Stary Testament i odrzucającego Talmud; na Krymie, Ukrainie, Litwie i w Polsce członek tureckiej grupy etnicznej wyznającej religię karaimską i biorącej od niej nazwę (z hebr. „karai” ‘czytający [Pismo św.]’)

Członek odłamu żydostwa uznającego tylko Stary Testament i odrzucającego Talmud; na Krymie, Ukrainie, Litwie i w Polsce członek tureckiej grupy etnicznej wyznającej religię karaimską i biorącej od niej nazwę (z hebr. „karai” ‘czytający [Pismo św.]’):

W połączeniu szeregowym: Iáko pierwey byli v nich [u Żydow] Effei/ Fáryzei/ Sáducei/ Odſzcżepieńcy/ thák też dźiś ſą. Karáimowie/ Kutyni/ Kalmuchi/ Tálmutyſte BielKron 465v.