[zaloguj się]
[pdf]

KIEDYĆ (24) cn

e jasne.

Sł stp notuje w funkcji przysłówka, Cn, Linde brak.

1. Wprowadza zdanie okolicznikowe (22):
A. Wprowadza zdanie czasowe (9):
a. Zdznie czzsowe równoczesne (4): Miły panie czoſyę ſtało Nietak ċzy ſyę nam to zdało Kiedycz my byli naziemi RejKup aa3v, V; LubPs Q2; A kiedyć Spuſt przyydźie/ [...] każeſz zábrnąć z włokiem Strum H4v.
b. Zdanie czasowe z odcieniem warunku: ilekroć (3): RejJóz Dv; Kiedyć Grudá boty obuy SienLek 43v; Ale kiedyć ſye ſługá doſtánie Legart/ piiánicá/ koſtérá/ [...] Tákowégo mądry á báczny Pan záraz pozna Strum R3v.
c. Zdanie czasowe z odcieniem przyczyny (2): Iużći ią śmiáłość ominie/ Kiedyć iey to złoto zginie. BierEz P4v; KmitaPsal A2v.
B. Wprowadza zdanie warunkowe (4):
a. Warunek rzeczywisty (2): Ale kiedyć ią [prawdę] y w tym kto ná piecży miewa/ S tą iście kto co pocżnie zewſząd roſkoſz bywa. RejWiz 40; Kiedyć ſye tráfi robić Groblą ná wzwyſz Trzy łokćie: zawiérkę y zakład iuż maſz náznáczóny. Strum D4v.
b. Warunek nierzeczywisty; z trybem przypuszczającym (2): Bo kiedyćby ták gęſta [woda] iáko náſzá byłá/ A ná cżymże proſzę cie by ſie záwieśiłá. RejWiz 151.

Polączenie: »kiedyćby ... tedyćby« (1): Kiedyć by ty rzecży/ ktore ſie nam zdádzą być przyrodzone/ dobre były: tedyćby ich nam Bog niezákázował. CzechRozm 242v.

C. Wprowadza zdanie przyczynowe (9): Kiedyć mię odſtąpili wſzyſcy doktorowie: Záraz po śmierći moiéy pogrzébſzy mé ćiáło/ Tám rzeczy moie dayćie/ gdźie ſye nápiſáło. PudłFr 77.

Połączenie: »kiedyć ... już« (1): Ale kiedyć tám zoſtał iużći widzę żeć błąd. HistLan D.

a. Zdanie podrzędne podaje motywację wniosku zawartego w zdaniu nadrzędnym przez podanie rezultatu: skoro (4): RejFig Bb4v; kiedić temu ták to łatwie prziehodzi/ muśić tho dobrze lepiey vmieć niż pokázuie GórnDworz Fv, Xv.

Połączenie: »kiedyć ... tedyć« (1): Kiedyć bráćiſzkowie dobrze gáſzą ogień gdy gore Miáſto/ tedyćby też pomogli bić nieprzyiaćielá. BielSpr 12v.

b. Przy zdaniu nadrzędnym pytajnym wprowadza argument uwydatniający retoryczność pytania (3):

Połączenie: »kiedyć ... (a) co(ż), coż ... kiedyć« (2 : 1): BielKron 72; kiedyć w tym ták ieſt oſobny/ co nie ieſt iego záwołánia/ coż w tym tám/ w cżym cżyni profeſsią. GórnDworz N5; PowodPr 46.

2. Wprowadza zdanie dopełnieniowe (2): nie dufay fortunie/ Bo cie tá w lás záwiodſzy ni wzwieſz kiedyć dnnie. RejZwierc B4, 229v.

Cf [KIEDYŚCI], KIEDYŻCI

AL, KW