[zaloguj się]
[pdf]

KIWANIE (9) sb n

a jasne; e z tekstów nie oznaczających é.

Fleksja
sg
N kiwani(e)
G kiwaniå
A kiwani(e)
I kiwaniu

sg N kiwani(e) (1). ◊ G kiwaniå (4). ◊ A kiwani(e) (1). ◊ I kiwaniu (3).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde bez cytatu.

Ruszanie czymś w obie strony, zwłaszcza w linii pionowej; intentatio, motus Cn (9):

kiwanie czyje (1): Więc poſádźi chłopá z chábiną/ v przerwy/ áby kiwał/ mniema by ſye to iego kiwánia Rybá bałá. Strum K3v.

a. Jako znak umowny lub porozumiewawczy; nutatio Cn (8): Ale ieſt ich wiele tákiego przyrodzenia/ ktorzi z málucżkiey rzecży łácno biorą wielkie obráżenia. Z ledá słowecżká/ [...] z niedbáłośći ábo w zdeýmowániu cżapki/ ábo w rozmowie/ ábo w dawániu ręki. ná oſtátek káżdego kiwánia/ mrugánia/ ábo inſzey poſtáwy [ex omni nutu et gestu]/ o ktorey ták rozumieią żeby ich wzgárdę znácżyłá. ModrzBaz 66.

kiwanie czego (5): máią tákich znákow wiele mieć y wiedzieć o nich/ nie thylko przes trąby ále y przes bębny/ y przes podnieſienie chorągwie/ y przes kiwánie cżapki Hetmánſkiey/ álbo chorągwie z Helmem BielSpr 16. Cf Wyrażenia.

kiwanie czyje na kogo (1): Chirembolum – Zeglarzowę na ſternika kiwanie. Calep 189a.

Wyrażenia: »kiwanie głowy, głowmi« = znak odmowy (2 : 1): Renuo ‒ Kiwanim głowi odmawiąm. Calep 911b, 6b [2 r.].

»kiwanie głowy« = wskazanie (1): Iezus mily [...] rozżáliwſſy ſie iéy rzékl k niey [...] Niewiaſto [...]: Oto ſyn twoy/ vkazawſſy kiwanijm glowy lana OpecŻyw 148.

»kiwanie głowy« = prawdopodobnie ukłon (1): muśi táki słow/ kiwánia głowy ábo rąk [nutus, gestusque]/ y poſtáwy tych/ ktorzi go więc witáią álbo przyimuią/ pilnowáć ModrzBaz 56v.

»kiwanie rąk« (1): ModrzBaz 56v cf »kiwanie głowy« ‘ukłon’.

Cf KIWAĆ

KW