Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: KŁOPOTLIWY

Następne hasło: KŁOS »

KŁOPOTNY (2) ai

Oba o prawdopodobnie jasne (tak w kłopot).

Fleksja

sg
m	N		f	N	kłopotna
m	L	kłopotnym	f	L

pl
N	subst	kłopotn(e)
A	subst	kłopotn(e)

[sg m L kłopotnym. ◊ f N kłopotna.] ◊ pl N subs kłopotn(e) (1). ◊ A subst kłopotn(e) (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w.

Znaczenia

Przymiotnik od „kłopot”
- 1. Od znacz. ‘zmartwienie’ (2)
  - a. Związany z kłopotem (1)
  - b. Zakłopotany, zmartwiony (1)
- 2. [Od znacz. ‘spór, kłótnia’]
  - a. [Sporny]
  - b. [Kłótliwy; tu wprzen]

Przymiotnik od „kłopot”:

1. Od znacz. ‘zmartwienie’ (2):

a. Związany z kłopotem (1): Ia mowię że ćieleſna buyność ieſt niewolą/ Gdy myśl ſztychy, chorobne lub kłopotne kolą. RybGęśli C4.

b. Zakłopotany, zmartwiony (1):

Szereg: »kłopotny i wstrwożony« (1): Vidzialem gospodinia y dziathki barzo klopothne y wstrwozone ZapWar 1550 nr 2674.

2. [Od znacz. ‘spór, kłótnia’:

a. Sporny: Tego do kogo rzecz kłopotna bywa podána/ názywáią Sequeſter et Depoſitarius rei, in Iudicium deducte GroicTyt 100 (Linde).

b. Kłótliwy; tu wprzen: przodkowie náſzy [...] piſáć nie vmieli/ a rácżey ſie w kłopotnym Marśie/ á niż w ſpokoynych Muſach kocháli BielKron 1597/10 (Linde).]

Cf KŁOPOTLIWY