[zaloguj się]
[pdf]

KOLIĆ (1) vb impf

Fleksja

3 sg praes koli.

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI – XVIII w.

Iść kołem, tworzyć koło; circare, circitare, circulare, circumerrare, circumire, circulum a. orbern conficere, ducere gyros, in orbem ferri a. ire, circuitu pervenire a. redire Cn:

W przeciwstawieniu: »iść na prość ... kolić«: ábowiém Cérkiel ná prość ſtąpa/ á Circumferencya nie idźie ná prość/ ále koli GrzepGeom K3v.

Formacje współrdzenne: kolić się, skolić, zakolić, zakolić się; wykolać.

Cf 2. KOLĄCY, 2. KOLENIE

MM