[zaloguj się]
[pdf]

KOMPROMIS (5) sb m

c- (4), k- (1).

Oba o jasne.

Fleksja
sg
G kompromisu
A kompromis

sg G kompromisu (3). ◊ A kompromis (2).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVIII w.

Sąd polubowny; ugoda; wyrażenie zgody na sąd polubowny; compromissum JanStat, Cn; arbitrium, compositio amicabilis Cn [compromissum – zdanie się na jednacze, danie jednaczom w ręce Mącz 227a; – przypuszczenie sprawy ze dwu stron na rozsądek dobrego człowieka pod przepadkiem zakładu tego, który by na dekrecie nie przestał Calep; zakład inaczej; zdanie się na jednacze, kompromis – compromissum Cn] (5): wnet wyrozumié, iże zápiſawſzy Act, propoſitią ma wyiąć z pozwu: y inné obrony, dowody z zapiſów, z ſcrutinium, z compromiſſu, z Reláciiéy: á potym Dekrét, y przyczynę Dekrétu SarnStat 1261, 184.

kompromis między kim (a kim) (1): Formá compromiſſu między ſtronámi, ſtároświetcka ále grzeczna, między Królem á Arcybiſkupem. SarnStat 1258.

Zwroty: »dać się w kompromis [na co]« (1): Ná ten cżás też Papież miał záśćie z Kſiążęćiem Ferárſkim Alfonſem o Mutynę y Regią/ y dáli ſie w Kompromis ná wyrok Ceſárſki/ Ceſarz potym vcżynił wyrok ſtrony Alfonſá. BielKron 210.

»uczynić kompromis [z kim]« (1): Y ia ćiem téż przeto opuśćił to Seymowé Práwo/ vczyniłem Compromis z Sąśiádem ſwym OrzQuin B4.

ZZa