1. Wyznawca, chrześcijanin, który w czasach prześladowań Kościoła mężnie wyznawał wiarę przed sądem pogańskim, lecz nie zginął śmiercią męczeńską; także określenie świętego, ktory swoją moralną postawą dał świadectwo o mocy prawdziwej wiary [confessor – ten, który się wyznał albo też spowiedał Mącz 119c; ‒ wyznawacz Calep; wyznawca – confessor Cn] (15): O iednym Konfeſſorze. Antiphona Koſcielna. LatHar 445, 446.

W połączeniach szeregowych (6): WujJud 133; co Doktorowie Kośćiołá Bożego o naświętſzey ofierze piſzą/ co káznodźieie vcżą/ co Męcżennicy świadcżą/ co Confeſſorowie wyznawáią/ co Mniſzy ſpiewáią/ co Pánny cżyfte/ co ſtátecżne wdowy trzymáią. ReszPrz 22, 25, 109; Albowiem zoſtáwił w Kośćiele ſwym ſkárby duchowne nieprzepłácone [...]/ to ieſt zaſługę męki ſyná ſwego iedynego Páná náſzego IEzu Chryſtuſá: zaſługę mátki iego Pánny naświętſzey: zafługi Apoſtołow/ Męcżennikow/ Confeſſorow/ y innych świętych Pánu Bogu wielce miłych ReszList 149; LatHar 654.

W charakterystycznych połączeniach: stateczny konfessor, święty (3); konfessor wyznawa.

2. W kościele katolickim funkcja duchownego: kaznodzieja lub spowiednik [spowiednik ‒ confessor Cn] (1): A gdy pilno poſzukaſz godzinę z wiecżorá/ Naydzyeſz y Konfeſſorá cżáfem y Przeorá. RejWiz 141 v. [Cf: Gdyż Pan żadney inſzey powinnośći nie potrzebuie s przełożonych koſciołá ſwoiego/ iedno áby wyznawáli/ a rozſzyrzáli/ á obwoływáli ſwięte imię iego/ chwałę/ wielmożność/ wolą/ á náuki ſwięte iego. Y ſámo ie imię ſtározwykłe koſcielne zowie Confeſſores/ to ieſt/ wyznawácże ſłowá/ chwały/ á prawdy Páńfkiey. Co náſzy potym ſwięći wymyſlácże obroćili ná ſzemrácże/ á ná wybádácże táiemnic ludzkich/ y przezwáli ie Spowiedniki. RejPos 347.]