[zaloguj się]
[pdf]

KONKLUDOWAĆ (22) vb impf i pf

pf (9), impf (3), pf a. impf (17); pf [w tym: praet (6), fut (2), inf (1)] Diar 56, WujJud, StryjKron 627, ActReg 6, 54, 56, 60, 68, SarnStat 93; impf [w tym: praes (2), inf (1)] SarnStat 47, 1143, KlonWor.

c- (19), k- (5); -c- (18), -k- (6).

Oba o oraz a jasne.

Fleksja
inf konkludować
indicativus
praes
pl
1 konkludujemy
2 konkludujecie
3 konkludują
praet
sg pl
3 m konkludowåł m pers konkludowali
imperativus
pl
3 niechåj konkludują
impersonalis
praet konkludow(a)no
inne formy
praes i fut sg 3 - konkluduje

inf konkludować (11). ◊ praes i fut 3 sg konkluduje (1). ◊ 1 pl konkludujemy (1). ◊ 2 pl konkludujecie (1). ◊ 3 pl konkludują (2). ◊ praet 3 sg m konkludowåł (6).◊ 3 pl m pers konkludowali (5). ◊ imp 3 pl niechåj konkludują (1). ◊ impers praet konkludow(a)no (1).

Sł stp brak, Cn s.v. zamykam co wywodem, Linde bez cytatu.

1. Postanowić (postanawiać), doprowadzić (dopro- wadzać) do skutku [condudo – przywieram, imam Mącz 56c; concludere caussam – skończyć a zawrzeć rzecz Mącz 56c; condudo ‒ zawieram Calep; dokonywam czego, kończę co – concludo Cn] (25): KRol Wládisław Iágieło [...] záraz z Witołtem Siem złożyli w Zmodzi w Wielonie z Krzyżaki/ rádząc o ſpolnym pokoiu/ ále nie dla hárdośći Niemieckiey nie concludowáli StryjKron 547; ActReg 68.

konkludować co (4): to concludowac myslę iesli iesczę factiosi homines tego nierozerwą, mocno stać przy Confederacyei Rzeszowskiey. ActReg 48. Cf konkludować co czym, Ze zdaniern dopełnieniowym, Zwrot.

konkludować co czym (1): Diar 56 cf Szereg.

konkludować o czym a. de aliqua re (2) : Krol debello nic nie concludował ActReg 6, 23.

cum inf (2): Mowili nato PP. koleią zgodnie y concludował Krol ex S[u]mma Panow dac mu nawiecznosć Krzeszow y Zamech dwie dzierzawie iego ActReg 60, 48.

Ze zdaniem dopełnieniowym [w tym z zapowiednikiem: to (1), tym (1); aby (1), że (1)] (2): rádźili o ſobie [...] Y tym concludowáli [...]. Aby tám nigdźie indźie prędko vćiekáli CzahTr E2v; Więc nie pytáią ſtárſzych ieſli to ták ſłuſznie: Lecż to iuż konkluduią/ że ták ma być duſznie. KlonWor 47.

Zwrot: »ugodę konkludować« (1): Ziecháli ſię potym 1462. do Głogowá gdzie ſię ſprzymierzeli przećiw Turkom/ y vgodę ſpolnych Kroleſtw concludowáli. StryjKron 627.
Szereg: »konkludować i determinować« (1): KJM tak długim deliberacyjam in causa religionis folgował czas niemały, ale gdyż z nich nie może ku zgodzie przyść, tedy autoritate sua regia to już tak konkludować i determinować wyrokiem swem krolewskiem raczy, aby do drugiego sejmu odłożona była deliberacyja o tych kościelech Diar 56.
a. O uchwałach sejmowych: ustanawiać (ustanowić) [concludere et definire – rozeznać, dekret uczynić Mącz 56c] (7): W poniedziałek die Innocentum dokonawszy wot swych nie konkludowali, jeno szli ku panom, opowiedając, iż na radzie IchM przestawszy namawiali o obronie potocznej Diar 43; ActReg 56; SarnStat 46.

konkludować co (4) : Diar 43; ActReg 71; á generaliter wſzytko ze zwoleniem wſzytkiégo Séymu concluduiemy SarnStat 93. Cf konkludować co miedzy sobą.

konkludować co miedzy sobą (1): We wtorek posłowie chc(i)eli iść do KJM z tymże, co miedzy sobą w niedzielę konkludowali Diar 56.

W przeciwstawieniu: »konkludować ... rewokować« (1): tam dziwna mieszanina, co concluduią poranie, to reuocuią poobiedzie. ActReg 71.

Szereg: »kończyć a konkludować« (1): jeśliże już na tej zmowie, ktorą o odłożeniu egzekucyji z IchM postanowili, KJM przestaje, nie zdało się im co kończyć a konkludować, ażby mieli to już z a pieczęcią krolewską u siebie spisane. Diar 43.
b.praw. O wyrokach sądowych: rozsądzać (rozsądzić), orzekać (orzec); decernere JanStat (5): Przy Sądziéch gdzie więcéy, tá częsc konkluduie. SarnStat 47; Conſyliarze Vniuerſitatis niech to między ſobą rozbiorą/ á co będźie ſpráwiedliwégo/ niechay concluduią. SarnStat 203, 47, 854, 1150.
Szereg: »rozsędzać i konkludować« (1): á gdźieby ſie Commiſſarze między ſobą niezgadzáli, tedy Król [...] ma rozſędzáć y concludowáć. SarnStat 1143.
c. O rozumowaniu: wyciągać (wyciągnąć) wniosek, orzekać (orzec) (2):

Ze zdaniem dopełnieniowym (1): Bo tey mocy [poprawowania Pisma św.] żaden inſzy nie ma/ iedno ábo Koncylium/ [...] ábo nawyżſzy po Pánu Chriſtuśie Páſterz kośćiołá powſzechnego: ktory z vczonymi ludźmi te mieyſcá rozebrawſzy y dobrze vważywſzy/ może konkludowáć/ ktore czytánie z tych rożnych ieſt prawdźiwe/ á ktore podrzucone. WujNT przedm 5.

Szereg: »konkludować a osądzić« (1): W Kośćiele też Powſzechnym náſzym/ że ieſt zgodá/ ſámi to widźićie y wyznawaćie. V was że iey nie máſz/ ſámi ſie też tu przyznawaćie. Oſtátek co zá tym idźie iuż wy Concluduiećie/ á oſądźićie ſámi WujJud 127.
2. Powiedzieć (mówić), przedstawi(a)ć sprawę (4):

konkludować z kim a. cum aliquo (2): nie znim nie concludował poco był przyiachał ActReg 104, 102.

a. Powiedzieć (mówić) na zakończenie [concludere et perorare ‒ rzecz a oracyją zamknąć Mącz 56c] [czym] (2):

Ze zdaniem dopełnieniowym (1): czego też Toſs miał bydz wiadom, ale iuz otym dosyc. Tym concludował ze y wdzięcznie y zpodziękowaniem taką pod takim czasem wm chęc podaną przyimuie ActReg 54.

Zwrot: »konkludować rzecz« (1): Tym konkludował pan Kanclerz rzecz swą, upominając posły, aby o obronie szli radzić. Diar 62.

Cf KONKLUDOWANIE, KONKLUDOWANY

ZCh