![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.png){kind=logo}
![[SEARCH]](/static/img/icons/magnifier-left.png){kind=icon}
| « Poprzednie hasło: [KONSOLACYJA] | Następne hasło: KONSPIRACYJA » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
KONSONANS (10) sb f
Zawsze conſonans.
Samogłoski nie kreskowane.
Fleksja
N sg konsonans (10).
Sł stp, Cn brak, Linde bez cytatu.
Znaczenia
- Spółgłoska (10)
Spółgłoska [consonans ‒ społu brzmiący Calep; consonantes litterae ‒ wespołek brzmiące, spółbrzmiące Mącz 402b] (10): Bo ácz z Láćińſkiégo idźie, ále w Polſkim iuż ná tym mieyſcu, odmięnia ſie /g/ w literę /i/ conſonans JanNKar E4; Otóż wolał bym ie ták piſáć, bije/pije/ etć. żeby to drugié /i/ było conſonans. A gdźieby ſie záśię tráfiłá conſonans wprzód, támbym iuż litery przełożył JanNKar E4v, E4v; JanNKarGórn Hv; JanNKarKoch F4.
W przeciwstawieniu: »wokalis(z)... konsonans« (4): Iedno że to iſte j długie/ iuż ma ſwoię właſność iáko conſonans, ad differentiam vokaliſzá/ o którym ſie wysſzéy przy literze i powiedźiáło JanNKar F4v, E4v; JanNKarGórn G3v; V abo vokaliſz/ abo conſonans JanNKarKoch F4.
ZCh