[zaloguj się]
[pdf]

KONSTELLACYJA (2) sb f

o, e oraz pierwsze a jasne (w tym w a 1 r. błędne znakowanie), końcowe a pochylone.

Fleksja
sg
N konstellacyjå
G konstellacyj(e)j

sg N konstellacyjå (1). ◊ G konstellacyj(e)j (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII (z Cn) – XIX w.

Względne położenie Słońca, Księżyca i planet w stosunku do znaków Zodiaku oraz horyzontu, brane pod uwagę przy układaniu horoskopu; aspectus in caelo, natale astrum, constellatio, constitutio caeli ac siderum, genesis, genitura, horoscopus, positura stellarum a. astri, sideratio Cn [constellatio – zejście znaków niebieskich przy porodzeniu człowieczym Calep] (2): iż zá káżdą rzeczą/ do których właſność iego/ Conſtellátia ná ten czás przypadáiąca/ nieśie Oczko 30v.
Wyrażenie: »konstellacyja Marsowa« (1): pierwſza moiá z Lęczyckiey Ziemie byłá do Litwy/ á zá pobudką Conſtellaciey Marſzowey [!] ná vkráynę Moſkiewſką iázda/ gdziem ná Witebſku żołnierzką kilko lat słuzył StryjKron A3v.

Synonim: aspekt.

ZCh