Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: AZALIWIEM

Następne hasło: AZAP »

AZALIŻ (2) pt

W pisowni łącznej „aza” (2).

Nagłosowe a prawdopodobnie jasne (tak w azali) drugie pochylone.

Sł stp, Cn brak, Linde s.v. aza XVIII w.

Znaczenia

Partykuła pytajna: ‘czy, czyż’ w pytaniach niezależnych (retorycznych, o charakterze ekspresywnym) (2)
- α. Połączenie „azaliż” z partykułą przeczącą „nie” występujące w pytaniu retorycznym podkreśla istotny charakter tego pozornego pytania jako ekspresywnego emocjonalnego twierdzenia (1)

Partykuła pytajna: ‘czy, czyż’ w pytaniach niezależnych (retorycznych, o charakterze ekspresywnym) (2): Azaliſz ieſt ktory táki ociec nagorſzy ſwiátá tego/ áby tákowego pokoiu á tákiey ſpráwy miał vcżyć dzyatki ſwoie. RejPos 334.

α. Połączenie „azaliż” z partykułą przeczącą „nie” występujące w pytaniu retorycznym podkreśla istotny charakter tego pozornego pytania jako ekspresywnego emocjonalnego twierdzenia (1):

Połączenie: »azaliż ... izaliż«: Azaliżeś ſie nie powinien ſam vlitowáć nád ſobą? Izaliżeś ſie theż nie powinien rozmyſlić nád thym ſwiętym Páſtyrzem ſwoim? RejPos 169.